Παράγοντες κινδύνου για υπέρταση - που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής, τις περιβαλλοντικές επιρροές

Η σταθερά υψηλή αρτηριακή πίεση στην ιατρική έχει πολλά ονόματα: υπέρταση, αρτηριακή υπέρταση, υπέρταση. Η ασθένεια μπορεί να προκαλέσει βλάβη στα νεφρά, την καρδιά, τα αιμοφόρα αγγεία, να προκαλέσει εγκεφαλικό επεισόδιο, καρδιακή προσβολή, αιμορραγία από έλκος στομάχου και άλλες σοβαρές συνέπειες. Για την πρόληψη καταστάσεων επικίνδυνων για την υγεία, είναι απαραίτητο να ληφθούν έγκαιρα μέτρα για την πρόληψη της νόσου και να γνωρίζουμε τους παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν σημαντικά την πιθανότητα υπέρτασης.

Τι είναι η υπέρταση

Πρόκειται για μια χρόνια παθολογία που αναπτύσσεται ως αποτέλεσμα της δυσλειτουργίας της αγγειακής ρύθμισης, των νεφρικών και νευροχυμικών μηχανισμών. Η υπέρταση (ΑΥ) είναι μια επικίνδυνη κατάσταση του οργανισμού, κατά την οποία υπάρχει επίμονη αύξηση της αρτηριακής πίεσης (ΑΠ) με δείκτες πάνω από 140/90 mm Hg. Τέχνη. σε ασθενείς που δεν λαμβάνουν αντιυπερτασικά φάρμακα.

Η υπέρταση ευθύνεται για το 40% περίπου όλων των καρδιαγγειακών παθολογιών. Στους άνδρες, η ασθένεια εμφανίζεται πιο συχνά από ό, τι στον γυναικείο πληθυσμό. Ο κίνδυνος ανάπτυξης παθολογίας και στα δύο φύλα αυξάνεται με την ηλικία. Βασικά, η υπέρταση διαγιγνώσκεται σε ασθενείς άνω των 40 ετών, αλλά πρόσφατα η νόσος καταγράφεται όλο και περισσότερο στην εφηβεία και τη νεολαία.

στάδια GB

Η υπέρταση είναι μια χρόνια παθολογία που έχει τρία στάδια ανάπτυξης. Σε έναν ενήλικα, η βέλτιστη αρτηριακή πίεση είναι 120/80 mm Hg. Τέχνη. Μια μικρή απόκλιση από αυτούς τους δείκτες έως και 139/89 mm Hg. Τέχνη. ανήκει επίσης στον κανόνα. Οι υψηλότεροι αριθμοί στην ιατρική πρακτική θεωρούνται παθολογικοί. Η διάγνωση της «υπέρτασης» γίνεται με επαναλαμβανόμενη στερέωση δεικτών πάνω από 140/90 σε διαφορετικές καταστάσεις.

Η υπέρταση του πρώτου σταδίου χαρακτηρίζεται από απότομη μεταβολή της πίεσης. Αυτό υποδηλώνει ήδη μια παθολογική διαδικασία που λαμβάνει χώρα στο σώμα. Η ασθένεια σε πρώιμο στάδιο είναι σχεδόν πάντα ασυμπτωματική. Ο ασθενής δεν δίνει σημασία σε κάποια σημάδια υπέρτασης, γεγονός που εξηγεί το μεγάλο ποσοστό καθυστερημένων αιτημάτων για εξειδικευμένη βοήθεια. Συμπτώματα υπέρτασης του πρώτου σταδίου:

• δείκτες αρτηριακής πίεσης: από 140/90 έως 159/99 mm Hg. Τέχνη. ;
• πονοκεφάλους?
• σύγχυση;
• μειωμένη πνευματική απόδοση.
• δύσπνοια;
• ταχυκαρδία;
• αυξημένο πρήξιμο?
• κατακράτηση υγρών στο σώμα?
• αλλαγή στην ποσότητα και το χρώμα των ούρων.

Η υπέρταση του δεύτερου σταδίου είναι η αρτηριακή υπέρταση, η οποία εμφανίζεται σε μέτρια μορφή. Σε αυτό το στάδιο της εξέλιξης της νόσου, παρατηρούνται μεγαλύτερες περίοδοι αυξημένης αρτηριακής πίεσης από ότι στην αρχή. Οι δείκτες αρτηριακής πίεσης στην υπέρταση σταδίου 2 σπάνια επανέρχονται στο φυσιολογικό. Κατάσταση ασθενούς:

• δείκτες αρτηριακής πίεσης: από 160/109 έως 179/109 mm Hg. Τέχνη. ;
• Διαταραχή ύπνου;
• δυσφορία στην περιοχή της καρδιάς.
• συγκοπή;
• εξασθενημένη μνήμη, όραση.
• συνεχής ερεθισμός?
• ζάλη;
• θόρυβος στα αυτιά?
• πόνος στο πίσω μέρος του κεφαλιού?
• διεσταλμένα αγγεία των ματιών.
• Το δέρμα του προσώπου είναι υπεραιμικό.
• πρήξιμο του προσώπου, των χεριών.

Η υπέρταση σταδίου III είναι μια σοβαρή μορφή της νόσου. Χαρακτηρίζεται από την παρουσία ασθενούς με ιστορικό εμφράγματος του μυοκαρδίου, εγκεφαλικού και άλλων σοβαρών παθολογιών. Η πλήρης θεραπεία της υπέρτασης σε αυτό το στάδιο είναι δυνατή σε μια πολύ σπάνια περίπτωση, μόνο εάν η υψηλή αρτηριακή πίεση διαρκεί για μικρό χρονικό διάστημα ή είναι δευτερογενής. Κλινική σοβαρής υπέρτασης:

• δείκτες αρτηριακής πίεσης: από 180/110 mm Hg. Τέχνη. και ψηλότερα?
• υπερτροφία αριστερής κοιλίας;
• υπερτροφία του μεσοκοιλιακού διαφράγματος.
• εξασθενημένος συντονισμός των κινήσεων.
• εγκεφαλοπάθεια;
• ισχαιμικές ή αιμορραγικές καρδιακές προσβολές.
• διάφορες βλάβες στα νεφρά.
• επίμονη οπτική αναπηρία.
• παρατεταμένες υπερτασικές κρίσεις.
• παράλυση και πάρεση λόγω διαταραχής της εγκεφαλικής κυκλοφορίας.
• περιορίζοντας την ικανότητα να κινούνται ανεξάρτητα, να εξυπηρετούν τον εαυτό τους.

Παράγοντες κινδύνου για υπέρταση

Η ανάπτυξη, η εξέλιξη, οι επιπλοκές της αρτηριακής υπέρτασης σχετίζονται άμεσα με την παρουσία παραγόντων κινδύνου για αυτή την παθολογική διαδικασία. Η υπέρταση είναι το αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης αλληλεπίδρασης εσωτερικών (ενδογενών) και εξωτερικών (εξωγενών) αιτιών. Η εμφάνιση της παθολογίας διευκολύνεται από επίκτητα και συγγενή χαρακτηριστικά του σώματος, τα οποία αποδυναμώνουν την αντοχή του σε δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες.

Οι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη αρτηριακής υπέρτασης ταξινομούνται σύμφωνα με δύο δείκτες: τροποποιήσιμους και μη τροποποιήσιμους. Τα πρώτα εξαρτώνται από τις αποφάσεις του ατόμου και τον τρόπο ζωής του. Αυτά περιλαμβάνουν:

• κακές συνήθειες;
• υποδυναμία?
• κάπνισμα;
• πρόσληψη αλκοόλ?
• παχυσαρκία και άλλα.

Αμετάβλητοι παράγοντες κινδύνου για την υπέρταση είναι αυτοί που ένα άτομο δεν μπορεί να επηρεάσει: κληρονομικότητα και φυσιολογία (φύλο, ηλικία). Σε πολλές περιπτώσεις, η υπέρταση είναι μια γενετική ασθένεια. Εάν κάποιος από τους συγγενείς έπασχε από υπέρταση, τότε είναι πιθανό ότι η επόμενη γενιά θα επηρεαστεί από τη νόσο. Όσον αφορά τους φυσιολογικούς παράγοντες, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, οι μεσήλικες άνδρες είναι πιο επιρρεπείς στη νόσο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το γυναικείο σώμα παράγει οιστρογόνα - ορμόνες που εκτελούν προστατευτική λειτουργία.

Ενδογενής

Οι εγγενείς παράγοντες κινδύνου για την υπέρταση είναι ασθένειες ή καταστάσεις που προκαλούν υψηλή αρτηριακή πίεση. Ανάμεσα τους:

• Διαβήτης;
• αθηροσκλήρωση των στεφανιαίων αγγείων της καρδιάς.
• αυξημένο ιξώδες αίματος?
• μεταβολική διαταραχή?
• νεφρική νόσο (πυελονεφρίτιδα, νεφρίτιδα, σπειραματονεφρίτιδα).
• αυξημένη συγκέντρωση νατρίου ή ασβεστίου στο αίμα.
• δράση της αδρεναλίνης κατά τη διάρκεια του στρες.
• δυσλιπιδαιμία (παραβίαση του μεταβολισμού του λίπους).
• αυξημένο ουρικό οξύ?
• καρδιοψυχονεύρωση;
• εγκυμοσύνη;
• εμμηνόπαυση.

Συνδέεται με τον τρόπο ζωής και τις περιβαλλοντικές επιρροές

Οι εξωγενείς παράγοντες κινδύνου για την GB σχετίζονται με τον τρόπο ζωής του ασθενούς. Ο αριθμός των επίκτητων αιτιών που μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιτυχία είναι σημαντικός, αλλά κάθε στοιχείο μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί εάν το επιθυμεί ένα άτομο. Οι κύριοι εξωγενείς παράγοντες κινδύνου για υπέρταση:

• Ανεπαρκής σωματική δραστηριότητα. Η συνεχής εργασία στο γραφείο, η κίνηση αποκλειστικά με οχήματα, η έλλειψη χρόνου για επίσκεψη στο γυμναστήριο οδηγεί σε εξασθένηση του αναπνευστικού τμήματος, διαταραχή των μυών και επιδείνωση της κυκλοφορίας του αίματος. Όλοι αυτοί οι παράγοντες προκαλούν αύξηση της αρτηριακής πίεσης.
• Ανεξέλεγκτη πρόσληψη αλατιού. Το χλωριούχο νάτριο σε μεγάλες ποσότητες προκαλεί δίψα, καθυστερεί την αποβολή υγρών από το σώμα. Το νερό προκαλεί αύξηση του όγκου του αίματος που κυκλοφορεί, με αποτέλεσμα οι συσπάσεις του μυοκαρδίου να γίνονται πιο συχνές, γεγονός που οδηγεί σε αύξηση της αρτηριακής πίεσης. Ο κανόνας της χρήσης επιτραπέζιου αλατιού δεν είναι περισσότερο από 5 g / ημέρα.
• Ανεπάρκεια μαγνησίου και/ή καλίου. Αυτά τα ιχνοστοιχεία χρειάζονται ο οργανισμός για την καλή λειτουργία των αιμοφόρων αγγείων και του καρδιακού μυός. Με την έλλειψή τους υπάρχει κίνδυνος εμφάνισης υπέρτασης.

Διαγνωστικά

Η υπέρταση προσδιορίζεται με διαφορετικές μεθόδους - το επίπεδο της αρτηριακής πίεσης μετράται πολλές φορές χρησιμοποιώντας τονόμετρο και φωνενδοσκόπιο, μελετάται η κλινική εικόνα της νόσου, συνταγογραφούνται κλινικές, φυσικές και οργανικές μελέτες. Βασικές διαγνωστικές προσεγγίσεις:

• Χημεία αίματος. Ανιχνεύεται το επίπεδο λιποπρωτεϊνών υψηλής / χαμηλής πυκνότητας και χοληστερόλης, προσδιορίζεται το επίπεδο σακχάρου. Αυτοί οι δείκτες είναι σημαντικοί για τον προσδιορισμό της αιτίας της υψηλής αρτηριακής πίεσης.
• ΗΚΓ. Το ηλεκτροκαρδιογράφημα είναι εδώ και πολύ καιρό ένας αξιόπιστος βοηθός στη διάγνωση της υπέρτασης. Το ΗΚΓ αποκαλύπτει διακοπές στο έργο της καρδιάς, καθορίζει την παρουσία στηθάγχης, παρέχει δεδομένα για τη μετατόπιση της καρδιάς από τον ηλεκτρικό άξονα, για την κατάσταση του μυοκαρδίου.
• Υπερηχογράφημα καρδιάς. Τα κύρια αγγεία (καρωτιδικές αρτηρίες) που οδηγούν στον εγκέφαλο είναι ημιδιαφανή για την ανίχνευση αθηρωματικών πλακών, την αξιολόγηση της κατάστασης των αγγειακών τοιχωμάτων και τον κίνδυνο εγκεφαλικού.
• Αρτηριογραφία. Μέθοδος ακτίνων Χ για τη μελέτη των τοιχωμάτων των αρτηριών και του αυλού τους.
• Dopplerography. Τεχνική υπερήχων για τη διάγνωση της ροής του αίματος σε φλέβες, αρτηρίες, αγγεία.
• Υπερηχογράφημα νεφρών. Βοηθά στον εντοπισμό ογκομετρικών νεοπλασμάτων στα επινεφρίδια και βλαβών του νεφρικού ιστού, που οδηγούν στην εμφάνιση νενοπαρεγχυματικής υπέρτασης.
• Υπερηχογράφημα θυρεοειδούς αδένα. Βοηθά στον εντοπισμό ή την εξάλειψη της επίδρασης του θυρεοειδούς αδένα στην ανάπτυξη υπέρτασης σε έναν ασθενή.

Θεραπευτική αγωγή

Η θεραπεία της υπέρτασης εξαρτάται από την αιτία της νόσου. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο ασθενής είναι να εξαλείψει όλους τους κινδύνους της υπέρτασης. Στη συνέχεια, η φαρμακευτική θεραπεία χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με μη φαρμακευτικές μεθόδους: τήρηση δίαιτας κατά της χοληστερίνης, σωματική δραστηριότητα, διακοπή του καπνίσματος και λήψη αλκοόλ. Η ιατρική θεραπεία πραγματοποιείται σύμφωνα με διαφορετικά σχήματα:

• Σε ασθενείς με χαμηλό έως μέτριο κίνδυνο να αναπτύξουν υπέρταση χορηγείται ένα φάρμακο για τη μείωση της αρτηριακής τους πίεσης.
• Σε ασθενείς υψηλού κινδύνου ανάπτυξης καρδιαγγειακών παθολογιών συνταγογραφούνται δύο ή περισσότερα φάρμακα με ατομική δόση.

Η επιλογή των φαρμάκων και των δόσεων γίνεται από τον γιατρό, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του ασθενούς, τις συννοσηρότητες και τους παράγοντες κινδύνου. Για τη θεραπεία της υπέρτασης χρησιμοποιούνται διάφορες ομάδες φαρμάκων:

• θειαζιδικά διουρητικά. Αναστέλλουν την απορρόφηση των χλωριδίων και του νατρίου στα σωληνάρια των νεφρών με αποτέλεσμα να μην εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος, αλλά να αποβάλλονται από το σώμα με τα ούρα.
• Αναστολείς διαύλων ασβεστίου. Μειώνουν την πρόσληψη ασβεστίου, με αποτέλεσμα να μειώνεται το φορτίο στο μυοκάρδιο, μειώνεται η αρτηριακή πίεση.
• αναστολείς ΜΕΑ. Μειώστε τη συγκέντρωση της ορμόνης στο αίμα - της αγγειοτενσίνης, η οποία έχει την ικανότητα να περιορίζει τον αυλό των αιμοφόρων αγγείων, γεγονός που αυξάνει την αρτηριακή πίεση.
• Ανταγωνιστές των υποδοχέων της αγγειοτενσίνης II. Μειώστε την αρτηριακή πίεση στο πρώτο στάδιο της υπέρτασης.
• Βήτα αποκλειστές. Χαλαρώστε τα αγγειακά τοιχώματα, γεγονός που οδηγεί σε βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος, ομαλοποίηση της αρτηριακής πίεσης.
• Κεντρικοί άλφα-2 αγωνιστές. Μειώνουν τον καρδιακό ρυθμό, ο οποίος εκδηλώνεται με μείωση της αρτηριακής πίεσης.
• Άμεσα αγγειοδιασταλτικά. Χαλαρώστε τους λείους μύες των αρτηριδίων, γεγονός που προκαλεί μείωση της αρτηριακής πίεσης.
• αναστολείς ρενίνης. Συμβάλλουν στην επέκταση των αρτηριών, αναστέλλουν τη δραστηριότητα της ρενίνης, ενός ενζύμου με αγγειοσυσπαστική δράση.